W 1945 roku, miasto przez parę miesięcy stało się przyfrontowym ośrodkiem garnizonowym pod kuratelą Armii Czerwonej. Na Placu Hindenburga, który wówczas nazwano placem Bohaterów powstał cmentarz wojskowy (zlikwidowany w 1953 roku). W tym samym roku pośrodku nekropolii stanął Pomnik Wdzięczności upamiętniający poległych radzieckich żołnierzy. W 1965 roku władze Zielonej Góry postanowiły zastąpić radziecki pomnik nowym monumentem. Ogłoszono konkurs na formę mającą uhonorować zarówno czerwonoarmistów jak i polskich żołnierzy. Mimo, że zwyciężył projekt lokalnego artysty Leszka Krzyszowskiego, postanowiono zrealizować inny - poznanianki Anny Krzymańskiej. Rzeźbę wykonał Tadeusz Dobosz w kooperacji z Józefem Rajchelem. Pomnik wyrzeźbiony z bloków piaskowca, w symbolicznej formie, odnosi się do rękojeści piastowskiego miecza wbitego w ziemię. Jego bryłę zdobią płaskorzeźby przedstawiające uproszczone postaci żołnierzy, zarys piastowskiego orła, skrzyżowane sierp i młot (w latach dziewięćdziesiątych usunięto radzieckie emblematy; dodano zaś orła w koronie, a w 2012 umieszczono kolejne godło w formie kolorowej tablicy). Ukazano także kobiety i dzieci witające wojennych bohaterów oraz herb Zielonej Góry. Pomnik odsłonięto 22 Lipca 1965 roku. Od tego momentu, pod monumentem odbywają się uroczystości państwowe.
Powrót do listy projektów