Urodził się w Wilnie w 1939 roku. Studiował w PWSSP we Wrocławiu (dyplom w 1965). Członek ZPAF, wielokrotny członek Rady Artystycznej. W swej wieloletniej twórczości zajmował się fotografią, grafiką, rysunkiem oraz teorią sztuki. Pomysłodawca i komisarz Międzynarodowego Triennale Rysunku we Wrocławiu, organizowanego w latach 1978-1995. W końcu lat sześćdziesiątych uprawiał twórczość metaforyczną, unowocześnioną pod wpływem tradycji awangardowej. Był współtwórcą neoawangardowej grupy i galerii "Permafo", powstałej w 1970 roku (należeli do niej m.in. Natalia LL i Zbigniew Dłubak), która istniała do 1981 roku. Od początku lat 70. wychodząc z refleksji konceptualnej zajmuje się badaniem języka wizualnego fotografii, wykonując instalacje fotograficzne, których celem była analiza formy i znaku oddziałującego na percepcję. Do ważnych tekstów teoretycznych z pewnością należy publikacja "Poziomy energetyczne sztuki" (1978) Andrzeja Lachowicza, która wywarła wpływ na polską teorię i praktykę artystyczną. Na początku lat 80. Lachowicz zaprezentował wystawę "Energia upadku", w której w bardzo szeroki sposób - zarówno filozoficzny, jak i antropologiczny - analizował znaczenie słowa "upadek". W 1990 roku i w latach następnych Lachowicz pokazywał wystawy fotograficzne i malarskie zatytułowane "Energia luzu". Wykorzystywał w nich czarno-białe zdjęcia rodzinne, które reintepretował za pomocą abstrakcyjnych interwencji malarskich wprowadzających do chłodnej fotografii pewną formę życia. Prace malarskie, twórczość liryczno-poetycka czy seria fotografii będąca reportażowo-dokumentalnym zapisem wydarzeń powstały niejako na marginesie głównych nurtów twórczości autora. Lachowicz został odznaczony Srebrnym Medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" w 2009 roku, a także w tym samym roku otrzymał Nagrodę im. Katarzyny Kobro. Jego prace znajdują się w zbiorach: Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.
Powrót do listy projektów