Malarka, urodziła się w 1926 w Warszawie. Dyplom w zakresie malarstwa uzyskała w roku 1951 w poznańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (obecnie ASP), gdzie studiowała malarstwo i techniki ścienne pod kierunkiem Wacława Taranczewskiego i Eustachego Wasilkowskiego. W okresie studiów była asystentką Jacka Piaseckiego. W latach 1950-64 była pedagogiem w gdańskiej PWSSP, po czym przeniosła się do Warszawy. Po kilkuletniej przerwie kontynuowała pracę pedagogiczną. Chociaż uprawiała przede wszystkim malarstwo sztalugowe, w latach 50., podobnie jak wielu innych twórców, zajmowała się również sztuką monumentalną. W latach 1950-54 uczestniczyła w dorocznych Ogólnopolskich Wystawach Plastyki. Pokazała też swoje obrazy na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki "Przeciw wojnie - Przeciw faszyzmowi" w stołecznym Arsenale w roku 1955. W roku 1959 wzięła udział w Biennale Młodych w Paryżu. Artystka chętnie operuje gwałtownymi spięciami sumarycznych kształtów oraz kontrastami plam jednolitego koloru. Przez tę umowność odbiera przedstawianym postaciom jednoznaczny charakter - przypominają one widma, niematerialne, barwne refleksy cielesnych pierwowzorów. Tematyczne i formalne cechy malarstwa Pągowskiej pozwalają zaliczyć je do ciekawszych zjawisk z obszaru nowej figuracji. Od 1963 roku malarka należała (honorowo - w efekcie pokazu prac w paryskiej Galerie Charpentier) do grupy Realites Nouvelles i Nouvelle École de Paris. Jest laureatką nagrody nowojorskiej Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1990 r.)
Powrót do listy projektów