Urodził się w 1920 roku w Pleszewie. Część II wojny światowej spędził w obozie w Mauthausen. Doświadczenie to nie wywarło jednak bezpośredniego wpływu na jego dalszą egzystencję. Być może m.in. dzięki temu po roku 1945 mógł stać się jedną z najważniejszych postaci polskiego życia artystycznego. W latach 1946-1948 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie był uczniem m.in. Jana Cybisa i Jana Sokołowskiego. Od 1947 roku aktywnie współpracował z warszawskim Klubem Młodych Artystów i Naukowców. W połowie lat 50., rozpoczął bliską współpracę ze Zbigniewem Dłubakiem i Kajetanem Sosnowskim. Razem założyli w Warszawie Grupę 55. Program Grupy eksponował zainteresowanie członków sztuką nowoczesną w jej aktualnych przejawach, sztuką odwołującą się do języka nowocześnie pojętej metafory, w której umowność formy sąsiadowała z jej aluzyjnością, a pewien rygor kompozycyjny bywał dodatkowo akcentowany brutalnie jaskrawą kolorystyką. Artysta był również współtwórcą jednej z pierwszych powojennych polskich galerii pokazujących sztukę współczesną - Galerii Krzywe Koło. Przyczynił się również do zorganizowania Wystaw Sztuki Nowoczesnej (Kraków 1948-49, Warszawa 1957 i 1959), które (szczególnie pierwsza) były przełomowymi wydarzeniami w historii polskiej sztuki 2. połowy XX wieku. Dzięki jego współudziałowi i otwartości na nowe propozycje artystyczne, został też określony model eksperymentalnych spotkań twórczych o pionierskim charakterze, jak Plener Koszaliński w Osiekach (1963), Biennale Form Przestrzennych w Elblągu (1965), Sympozjum Wrocław'70. W swojej twórczości eksperymentował z formą - od kompozycji abstrakcyjnych, poprzez deformację postaci, architektury, przedmiotów po malarstwo materii.
Powrót do listy projektów